Του Ονασαγόρα
Τι νύχτα κι' αυτή! Το απόλυτο θρίλερ. Και η απόλυτη κολωτούμπα, σύμφωνα με κάποιους...
Η ψεσινή... αξημέρωτη νύχτα στις Βρυξέλλες απέδειξε για άλλη μια φορά πολλά. Και για τους φίλους και για τους εχθρούς μας.
Ο Νίκαρος και ο Κούσιος κατάλαβαν ξανά, από πρώτο χέρι, ότι οι διακηρύξεις και οι υποσχέσεις είναι όπως το λαχείο. Κρίνονται την ώρα της εξαργύρωσης... Και εκείνη την ώρα φάνηκε πως τυχερό λαχείο δεν υπήρχει και αυτοί ήταν σχεδόν μόνοι. Εκτός από τον Κυριάκο...
Η Μέρκελ συνέχισε να κάνει απροκάλυπτα πλάτες στον φίλο της τον Ταγίπ, και όπως ακούστηκε στη Σύνοδο, με δική της παρέμβαση δεν μπήκαν οι κυπριακές θέσεις στο προσχέδιο συμπερασμάτων. Δική της θεωρείται ότι ήταν και η προσθήκη στο δεύτερο προσχέδιο για εξεύρεση φόρμουλας διαμοιρασμού των εσόδων από το φυσικό αέριο μεταξύ των δύο κοινοτήτων, μια θέση που ο Ερντογάν έθεσε στην περίφημη επιστολή του προς τους Ευρωπαίους αρχηγούς, λίγο πριν από τη Σύνοδο.
Περιττό να σας πω ότι ο Νίκαρος μόλις διάβασε την αναφορά αυτή έγινε... Τούρκος. Ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε. Και τι δεν είπε για τους εμπνευστές και τους συγγραφείς του προσχεδίου... μαζί βεβαίως με την αναφορά ότι υπάρχει συμφωνημένη σύγκληση Ε/κ και Τ/κ για τα έσοδα από τους υδρογονάνθρακες. Η αλήθεια είναι ότι μια πολύ καλή υποστήριξη, στα λόγια την είχαμε. Αν δεν υπήρχε η αποφασιστικότητα της φράου να βγάλει λάδι τον Νεοσουλτάνο τα αποτελέσματα θα ήταν πολύ καλύτερα και ξεκάθαρα.
Πάντως και στο διάλειμμα των 45 λεπτών που αναγκάστηκε να δώσει ο Μισέλ μετά τις παρεμβάσεις του Νίκαρου και του Κυριάκου, για να εκτονωθεί η κατάσταση, να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να βρεθεί μια άκρη, οι πιέσεις της φράου Μέρκελ, ποσώς κάμφθηκαν...
Μην σας πω ότι και στην «άτυπη 6μερή» που στήθηκε στο τσακ-μπαμ με τους Νίκαρο, Κυριάκο, Μέρκελ, Μακρόν, Μισέλ και Ούρσουλα, οι πιέσεις της συνεχίστηκαν διπλωματικά μεν αλλά με περισσότερη ένταση. Απέναντι όμως σε έναν Νίκαρο που φάνηκε πως ήταν έτοιμος από καιρό για όσα συνέβαιναν γύρω του, επιβεβαιώνοντας ξανά ότι βρισκόταν σε ένα γνώριμο γι' αυτόν τοπίο. Δηλαδή στο επίκεντρο άλλης μιας κρίσης.
Το μεγάλο ερώτημα της βραδιάς, πέραν από τι ήταν αυτό που τελικά καταφέραμε με τις προσθήκες που πετύχαμε να μπουν στα συμπεράσματα της Συνόδου, είναι εάν καλά έκανε ο Νίκαρος και ο Χριστοδουλίδης και επέμεναν στη διασύνδεση των κυρώσεων κατά της Τουρκίας και της Λευκορωσίας.
Υπάρχουν δύο απαντήσεις στο ερώτημα, αναλόγως σε ποιον θα το θέσεις...
Η αντιπολίτευση, το ΑΚΕΛ κυρίως επιμένει πως λανθασμένα η κυβέρνηση το παρατράβηξε και τελικά απομονώθηκε ενώ θα μπορούσε εξαρχής να επιμείνει σε μια διατύπωση υποστήριξης προς την Κύπρο και κατά των τουρκικών προκλήσεων, όπως και έγινε.
Η κυβέρνηση επιμένει πως χωρίς τη διασύνδεση και την έστω και εκβιαστική πίεση προς τους Ευρωπαίους το πιθανότερο σενάριο ήταν ότι το θέμα θα έκλεινε με μία γενική αναφορά και χωρίς τις στοχευμένες επισημάνσεις και κυρίως το χρονοδιάγραμμα που έχει τεθεί μέχρι τη Σύνοδο του Δεκεμβρίου. Ότι δηλαδή η ΕΕ θα παρακολουθεί την κατάσταση και θα επανέλθει, ενδεχομένως και με κυρώσεις, χωρίς όμως να τις κατονομάζει.
Όπως μαθαίνω από αξιόπιστη πηγή μου, η μη αναφορά στις κυρώσεις υπήρξε ανυποχώρητη απαίτηση της Καγκελαρίου, προφανώς λόγω υποσχέσεων που είχε δώσει στον Ταγίπ...
Μετά τα όσα διαδραματίστηκαν χθες βράδυ και ο Νίκαρος και ο Κούσιος διερωτήθηκαν, φωναχτά σε μια-δυο περιπτώσεις, τι θα μπορούσαν να πετύχουν εάν δεν υπήρχε η διασύνδεση των κυρώσεων.
Κάποιες απαντήσεις ενδεχομένως να δώσουν σήμερα στη συνέντευξη Τύπου που θα παραχωρήσει ο Νίκαρος στις Βρυξέλλες για να ερμηνεύσει το αποτέλεσμα του χθεσινοβραδινού, μαραθώνιου παζαριού.
Το αμείλικτο όμως ερώτημα είναι τι κατάφερε τελικά ο Νίκαρος, έστω και με... διασυνδέσεις, παζάρια, πιέσεις και απειλές; Τι είναι αυτό που θα φέρει πίσω μαζί του και ποια θα είναι η εξέλιξη;
Είναι το ερωτήμα που θα βαλθούν πολλοί να απαντήσουν σήμερα και τις επόμενες ημέρες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον πιστεύω πως θα έχει απάντηση του Ερντογάν, η οποία μάλλον δεν θα αργήσει.
*Στο νοητό σταυροδρόμι της εξουσίας της Κύπρου ο Πρόεδρος ξεκινά την ανάβασή του από τον πάτο του πηγαδιού των τειχών στην οδό Ομήρου που διαπερνά τον πολιτικό μας βουλευτικό πολιτισμό εντός του παρηκμασμένου πολυπολιτισμικού κήπου, για να ανέβει με κακουχίες ιερομάρτυρα τον Λόφο της Σεβέρη, ξαποσταίνοντας για λίγο από τα πολεμικά παίγνια υπό το θλιμμένο βλέμμα του υπό απόκρυψη τις νύχτες Κυριάκου Μάτση. Όταν όμως ο λόφος καταληφθεί, είτε συγκυριακά είτε από τακτική μαεστρία, τα λάφυρα είναι μεθυστικά. Τον κατήφορο της επιστροφής στην οδό Ομήρου δεν τον επέλεξε ποτέ κανείς.
